Kim jestem?
Jestem projektantką i celebrantką pogrzebów humanistycznych i innych osobistych ceremonii pożegnania oraz twórczynią związanej z nimi koncepcji „slow farewell”, mówczynią publiczną, edukatorką o śmierci i konsultantką w żałobie, a także autorką gry konwersacyjnej na temat śmierci.
Moim marzeniem jest stworzenie w Warszawie bezpiecznej i empatycznej przestrzeni, w której rozmowy o sprawach ostatecznych, miłości, smutku i tęsknocie za bliskimi będą czymś naturalnym. W tym właśnie celu powstał „Ogród Pożegnań”.
Jestem członkinią Kolektywu Instytutu Dobrej Śmierci.
Ponadto, od dwudziestu lat naukowo i zawodowo jestem związana z Dalekim Wschodem – co nie pozostaje bez wpływu na moją pracę.
Co robię?
Oprócz projektowania i prowadzenia bliskościowych, rodzinnych pogrzebów humanistycznych, prowadzę gościnne wykłady, piszę blog i nagrywam podcast na temat żałoby. Wspieram osoby przeżywające utratę w ramach indywidualnych spotkań oraz grupowych warsztatów. W moim sklepie internetowym znajdziecie podnoszące na duchu kartki kondolencyjne, przypinki i inne, niosące znaczenie drobiazgi „na dobrą drogę w żałobie”.
Staram się regularnie organizować w Warszawie spotkania Death Cafe oraz Death Game Night.
Dlaczego to robię?
Powodów mogłabym wyliczyć wiele, ale zamiast tego wolę opowiedzieć Wam historię, bez której to wszystko by się nie zaczęło. Bo… z najdziwniejszych rzeczy, które zrobiłam w 2022 roku było pójście do kina z urną w plecaku.
Zabrałam brata na Mavericka (całość historii już wkrótce do przeczytania na blogu i posłuchania w podcaście).
Dlaczego uważam, że to, co robię, ma znaczenie?
- Podobnie jak inne osoby, które zrzesza Kolektyw Instytutu Dobrej Śmieci wierzę, że przemilczanie i tabuizowanie śmierci lub żałoby nie służą nikomu. Potrzebujemy kultury otwartej i szczerej rozmowy na tematy ostateczne, które przecież dotyczą nas wszystkich, bez wyjątków.
- Uważam, że każdy ma prawo do poszukiwania wiedzy i odpowiedzi na własne obawy związane ze śmiercią, zarówno własną, jak i w kontekście opieki nad bliskimi – kiedy odchodzą, jak i po ich śmierci. Ta wiedza nie powinna być dostępna „tylko nielicznym specjalistom”.
- Jestem zdania, że każdy człowiek ma prawo do pochówku, który odzwierciedla jego wartości, niezależnie od tożsamości i poglądów.
- Przychylam się również do poglądu, że żałoba nie jest „chorobą”. Jest procesem, który u każdego człowieka przebiega inaczej i nikomu nie wolno narzucać w jaki sposób i jak długo powinien jej doświadczać. Jest procesem, w którym powinniśmy się nawzajem wspierać, słuchać i uczyć od siebie.
- Wydaje mi się, że życie ze świadomością śmierci pozwala nam na pełniejsze doświadczanie naszego człowieczeństwa. Gdy w rozmowach z drugim człowiekiem potrafimy otworzyć się na takie kwestie, jak śmierć, mierzyć się wspólnie z naszymi lękami i obawami, wszystkie inne tematy przyjdą nam z łatwością.
"Ogród pożegnań" w Mediach
- Więź.pl : „Śmierci i żałoby nie można przemilczeć. Po morderstwie Lizy”
- Ceremonia pożegnania Lizy – materiały prasowe OKO.press, TVN24, Super Express
- Radio 357: Plac na Rozdrożu „Święta bez bliskich” – audycja Justyny Godz
- Zoom TV: Złoty Interes (sezon 2 odc. 44)
- Odeszli.pl „Czy świecki pogrzeb to tylko mowa? Nowa fala w rytuałach pożegnania”
Dla mediów
- Kontakt: tel. 791 777 302 (również Signal i WhatsApp), e-mail: wspolpraca@izabelajachnicka.pl
- Pobierz BIO
„Wierzę w moc więzi i wspólnoty, w rytuały niosące znaczenie oraz w siłę ludzkiej kreatywności.”
