Kim jestem?
Jestem projektantką i celebrantką pogrzebów humanistycznych i innych osobistych ceremonii pożegnania oraz twórczynią związanej z nimi koncepcji „slow farewell”, mówczynią publiczną, edukatorką o śmierci i konsultantką w żałobie.
Moim marzeniem jest stworzenie w Warszawie bezpiecznej i empatycznej przestrzeni, w której rozmowy o sprawach ostatecznych, miłości, smutku i tęsknocie za bliskimi będą czymś naturalnym. W tym właśnie celu powstał „Ogród Pożegnań”.
Jestem członkinią zarządu Stowarzyszenia Celebrantek i Celebrantów Humanistycznych. Należę również do Kolektywu Instytutu Dobrej Śmierci i Apostolstwa Dobrej Śmierci.
Ponadto, od dwudziestu lat naukowo i zawodowo jestem związana z Dalekim Wschodem – co nie pozostaje bez wpływu na moją pracę.
Co robię?
Oprócz projektowania i prowadzenia bliskościowych, rodzinnych pogrzebów humanistycznych, edukuję i wspieram w żałobie. Prowadzę szkolenia, warsztaty, gościnne wykłady i regularne spotkania psychoedukacyjne pt. „Śmierć jako część życia”. Jestem trenerką grup wsparcia. Organizuję w Warszawie warsztaty i spotkania dla osób w żałobie. Możecie także spotkać mnie m.in. na Death Cafe oraz Death Game Night. Ponadto wspieram osoby przeżywające utratę w ramach indywidualnych konsultacji.
W wolnych chwilach nagrywam podcast na tematy śmierci i żałoby. W moim sklepie internetowym znajdziecie podnoszące na duchu kartki kondolencyjne, przypinki i inne, niosące znaczenie drobiazgi „na dobrą drogę w żałobie”.
Dlaczego to robię?
Powodów mogłabym wyliczyć wiele, ale zamiast tego wolę opowiedzieć Wam historię, bez której to wszystko by się nie zaczęło. Bo… z najdziwniejszych rzeczy, które zrobiłam w 2022 roku było pójście do kina z urną w plecaku.
Zabrałam brata na Mavericka (całość historii już wkrótce do przeczytania na blogu i posłuchania w podcaście).
Dlaczego uważam, że to, co robię, ma znaczenie?
- Podobnie jak inne osoby, które zrzesza Kolektyw Instytutu Dobrej Śmieci wierzę, że przemilczanie i tabuizowanie śmierci lub żałoby nie służą nikomu. Potrzebujemy kultury otwartej i szczerej rozmowy na tematy ostateczne, które przecież dotyczą nas wszystkich, bez wyjątków.
- Uważam, że każdy ma prawo do poszukiwania wiedzy i odpowiedzi na własne obawy związane ze śmiercią, zarówno własną, jak i w kontekście opieki nad bliskimi – kiedy odchodzą, jak i po ich śmierci. Ta wiedza nie powinna być dostępna „tylko nielicznym specjalistom”.
- Jestem zdania, że każdy człowiek ma prawo do pochówku, który odzwierciedla jego wartości, niezależnie od tożsamości i poglądów.
- Przychylam się również do poglądu, że żałoba nie jest „chorobą”. Jest procesem, który u każdego człowieka przebiega inaczej i nikomu nie wolno narzucać w jaki sposób i jak długo powinien jej doświadczać. Jest procesem, w którym powinniśmy się nawzajem wspierać, słuchać i uczyć od siebie.
- Wydaje mi się, że życie ze świadomością śmierci pozwala nam na pełniejsze doświadczanie naszego człowieczeństwa. Gdy w rozmowach z drugim człowiekiem potrafimy otworzyć się na takie kwestie, jak śmierć, mierzyć się wspólnie z naszymi lękami i obawami, wszystkie inne tematy przyjdą nam z łatwością.
"Ogród pożegnań" w Mediach
- Cafe Connect Club „Gotowi na Game Over?” – nagranie (facebook)
- Ceremonia pożegnania Antoniego – materiały prasowe Fakt
- Onet Kobieta: Izabela prowadzi niecodzienne pogrzeby (wywiad)
- Podcast Joanny Winiarskiej „Rzeczy trudne”: odc. 26 (Youtube, Spotify)
- Więź.pl : „Śmierci i żałoby nie można przemilczeć. Po morderstwie Lizy”
- Ceremonia pożegnania Lizy – materiały prasowe OKO.press, TVN24, Super Express
- Radio 357: Plac na Rozdrożu „Święta bez bliskich” – audycja Justyny Godz
- Zoom TV: Złoty Interes (sezon 2 odc. 44)
- Odeszli.pl „Czy świecki pogrzeb to tylko mowa? Nowa fala w rytuałach pożegnania”
Dla mediów
- Kontakt: tel. 791 777 302 (również Signal i WhatsApp), e-mail: wspolpraca@izabelajachnicka.pl
- Pobierz BIO
„Wierzę w moc więzi i wspólnoty, w rytuały niosące znaczenie oraz w siłę ludzkiej kreatywności.”
