Trwałe więzi w praktyce - warsztaty dla dzieci

Teoria „Continuing Bonds” (kontynuowanie więzi) to podejście do żałoby, które podkreśla, że więź z osobą zmarłą może być podtrzymywana i przekształcana, zamiast całkowicie zerwana. Ta koncepcja stanowi odwrócenie wcześniejszych poglądów na żałobę, które często sugerowały konieczność zakończenia relacji ze zmarłym, aby „móc ruszyć dalej”.

Teoria ta została po raz pierwszy omówiona w książce „Continuing Bonds: New Understandings of Grief”, opublikowanej w 1996 r. przez jej twórców: Dennisa Klassa, Phyllisa Silvermana i Stevena Nickmana. Teoria ta zakłada, że bliscy osoby zmarłej mogą, a nawet powinni utrzymywać z nią więź poprzez wspomnienia, rytuały i inne działania. Relacja z osobą zmarłą nie musi się kończyć, ale może ulec przekształceniu, stając się częścią życia w nowy sposób.

Przykładowe formy kontynuowania więzi:

• wspomnienia:  przypominanie sobie o zmarłym, dzielenie się opowieściami i wspomnieniami,
• rytuały i obrzędy: udział w tradycyjnych ceremoniach lub tworzenie nowych rytuałów upamiętniających zmarłego,
• symboliczne akty: noszenie pamiątek, odwiedzanie miejsc związanych z osobą zmarłą, pisanie listów do zmarłego,
• duchowe praktyki: modlitwa, medytacja, utrzymywanie duchowej więzi ze zmarłym.

Utrzymywanie więzi może dawać poczucie, że zmarły jest wciąż obecny w naszym życiu, przynosić ukojenie i służyć jako źródło wsparcia emocjonalnego. Dzięki utrzymywaniu więzi łatwiej jest też przejść przez (spowodowaną przez śmierć) zmianę tożsamości (np. przejście z „żony” we „wdowę”), integrując wspomnienia o zmarłym z nową rzeczywistością.